Ananya grew up in a small village where education for girls was often just a distant dream. But her father, a humble farmer with soil-stained hands and a gentle smile, believed in her.

“Ananya, you must study. Education will open doors no one can close,” he would say, his voice filled with hope.

Driven by her father’s faith, Ananya studied tirelessly, dreaming of a better life. After completing her graduation, she appeared for several recruitment examinations — government, PSUs, corporations — each one carrying a small piece of her hope.

For a post in a corporation, she was particularly confident. She had done well, and this felt like her moment.

But when the results were declared, her heart sank — she had failed.

The heartbreak turned to disbelief when she reviewed her answer sheets. A system error had wrongly marked many of her correct answers as wrong. She hadn’t failed; the system had failed her.

Determined to seek justice, Ananya filed a complaint. But the wheels of bureaucracy moved slowly and coldly. Having no other option, she informed the officer handling her case that she intended to approach the court.

One day, the officer summoned her to a dimly lit office.

“Ananya,” he said in a low voice, “we advise you to withdraw the complaint — and don’t file a petition in court. It will drag on for years, cost you money, and may ruin your career.”

He slid across a paper — an offer for a contractual position.

“It’s not permanent, but it’s a start. Think carefully.”

Faced with an impossible choice — fight for justice or accept a compromise — Ananya reluctantly signed.

She stood at the doorway of her dreams, still waiting for permission to step inside.

For ten long years, Ananya served faithfully as a contractual employee — late nights, audits, holidays worked, never once shirking responsibility.

Then, last March, she was finally regularised. At last, a taste of stability.

But life had other plans. Her father was gravely ill — cancer. He needed urgent treatment in Mumbai.

Ananya requested one month of leave to care for him.

“Sir, I need one month off for my father’s treatment,” she pleaded.

The HR official checked her records, expression unreadable.

“You only have fifteen days of leave credited,” he said coldly. “The rest will be added in July. Rules are rules. You cannot take more than fifteen days now.”

“But my father’s life depends on this!” she said, her voice trembling.

“Listen carefully,” he warned. “You are on probation. Unauthorized absence will lead to salary stoppage, a bad performance review, or even termination.”

Ananya’s heart sank. Without her salary, how would she pay for his medicines? How could she travel home and still send money to the village?

In the staff room, whispers began.

“She’s asking for leave again.”
“Too emotional.”
“Getting sensitive, isn’t she?”

Even colleagues she once trusted avoided her gaze. In corporation offices, silence travels faster than letters.

That evening, she walked home under flickering streetlights. She wasn’t angry — just tired. She had never been late, never shirked duty — but now, one human request was treated like rebellion.

That night, clutching a faded photograph of her father — the man who had sacrificed everything for her education — Ananya whispered,

“I’ll bring you back, Baba.”

The next morning, she walked into the office, eyes heavy but posture straight. She moved toward the biometric machine — that silent witness of discipline.

As she placed her finger on the scanner, the cold glass reflected her weary face. The machine blinked once, then emitted its familiar, lifeless beep — marking her presence.

A machine that never knew exhaustion.
Never knew what it meant to wait outside a hospital ward.
Never knew how it feels to choose between duty and a dying parent.

Her attendance was marked. Her absence, unseen.

On July 2, Ananya finally received official approval for her leave. Hope fluttered in her chest.

She boarded the bus home, eager to care for her ailing father.

Midway through the journey, her phone rang. It was a clerk from the office.

“Ananya, your leave form is incomplete. You didn’t specify the exact date of application in Section B. Please resubmit.”

The petty bureaucratic hurdle crushed her. A single tear escaped. She switched off her phone.

Moments later, another call — this time from her mother, voice trembling with grief:

“Ananya… Baba has passed away.”

Her world shattered. Her beloved Baba — the man who had held her tiny hands through every stumble of life — was gone. She hadn’t even been able to say a final word, to hear his faint voice calling her name one last time.

In the real world, the bond between a father and daughter is unlike any other — built on quiet trust, shared dreams, and unspoken love. For Ananya, that bond had been her anchor. And now, cruelly, it had been cut adrift.

The bus rolled on, indifferent to her tears. Outside the window, the world moved as if nothing had changed — fields blurred, trees swayed, and the road stretched endlessly ahead.

Inside her, however, everything had collapsed. The rigid rules, the endless waiting, the countless sacrifices — all turned to dust beneath the wheels of a road that cared for no one.

For the first time in her life, Ananya felt what true silence meant — not the absence of sound, but the absence of a heartbeat that once gave her courage to live.

Ananya’s story is not unique — it echoes the struggles of countless women balancing personal duty with unforgiving systems.

Her father’s faith in her education was a beacon of hope in a world that often closes doors. This story is a call to empathy — to question rules that forget the human heart, to reform systems that punish vulnerability.

May Ananya’s journey inspire us to stand for compassion, fairness, and change — even when the path seems impossible.

Disclaimer: This story is a work of fiction. Any resemblance to actual persons, living or dead, or to actual events is purely coincidental.

ଅନନ୍ୟା ଏକ ଛୋଟ ଗାଁରେ ବଢ଼ିଥିଲେ ଯେଉଁଠାରେ ଝିଅମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଶିକ୍ଷା ପ୍ରାୟତଃ ଏକ ଦୂର ସ୍ୱପ୍ନ ଥିଲା। କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ବାପା, ମାଟି ପୁର୍ଣ୍ଣ ହାତ ଏବଂ ଏକ କୋମଳ ହସ ସହିତ ଜଣେ ନମ୍ର ଚାଷୀ, ତାଙ୍କ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ।

"ଅନନ୍ୟା, ତତେ ପଢ଼ିବାକୁ ପଡିବ। ଶିକ୍ଷା ଏପରି ଏକ ଦ୍ୱାର ଯାହାକୁ କେହି ମଧ୍ୟ ବନ୍ଦ କରିପାରିବେ ନାହିଁ," ସେ ଆଶାପୂର୍ଣ୍ଣ କଣ୍ଠରେ କହିଲେ।

ତାଙ୍କ ବାପାଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସ ଦ୍ୱାରା ପରିଚାଳିତ ହୋଇ, ଅନନ୍ୟା ଏକ ଉନ୍ନତ ଜୀବନର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖି ଅକ୍ଲାନ୍ତ ପରିଶ୍ରମ କରି ପାଠ ପଢ଼ିଲେ। ସ୍ନାତକ ସମାପ୍ତ ହେବା ପରେ, ସେ ସରକାରୀ, ପିଏସୟୁ, କର୍ପୋରେସନ ଇତ୍ୟାଦି ଦ୍ୱାରା ପରିଚାଳିତ ବିଭିନ୍ନ ନିଯୁକ୍ତି ପରୀକ୍ଷାରେ ଅଂଶଗ୍ରହଣ କଲେ। ନିଯୁକ୍ତି ପରୀକ୍ଷାରେ ଭଲ କରିଥିବାରୁ, ଏକ ନିଗମରେ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଧିଷ୍ଟ ପଦବୀ ପାଇଁ, ସେ ବହୁତ ଆଶାବାଦୀ ଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ପରୀକ୍ଷାର ଫଳାଫଳ ଆସିଲା, ତାଙ୍କ ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗିଗଲା। କାରଣ ସେ ବିଫଳ ହୋଇଥିଲେ।

କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସେ ତାଙ୍କ ଉତ୍ତରପତ୍ରକୁ ଆବେଦନ କରି ଆଣିଲେ ଏବଂ ସମୀକ୍ଷା କଲେ, ସେତେବେଳେ ହୃଦୟ ବିଦାରକତା ଅବିଶ୍ୱାସରେ ପରିଣତ ହେଲା। ଏକ ସିଷ୍ଟମ୍ ତ୍ରୁଟି ତାଙ୍କର ଅନେକ ସଠିକ୍ ଉତ୍ତରକୁ ଭୁଲ ଭାବେ ଚିହ୍ନିତ କରିଥିଲା। ସେ ବିଫଳ ହୋଇ ନଥିଲେ; ସିଷ୍ଟମ୍ ତାଙ୍କୁ ବିଫଳ କରିଥିଲା।

ନ୍ୟାୟ ଖୋଜିବାକୁ ସ୍ଥିର କରି, ଅନନ୍ୟା ଏକ ଅଭିଯୋଗ ଦାୟର କଲେ। କିନ୍ତୁ ଅମଲାତନ୍ତ୍ରର ଚକ ଧୀରେ ଏବଂ ଥଣ୍ଡା ଭାବରେ ଗତି କଲା। ଅନନ୍ୟା କୌଣସି ଉପାୟ ନ ପାଇ, ବ୍ୟବସ୍ଥା ବିରୁଦ୍ଧରେ କୋର୍ଟରେ ଲଢ଼ିବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲେ ଏବଂ ତାଙ୍କ ଅଭିଯୋଗର ସମାଧାନ କରୁଥିବା ଅଧିକାରୀଙ୍କୁ ଏହା ଜଣାଇଲେ। ଗୋଟିଏ ଦିନ, ଅଧିକାରୀ ତାଙ୍କୁ ଏକ କ୍ଷୀଣ ଆଲୋକିତ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟକୁ ଡକାଇଲେ।

“ଅନନ୍ୟା,” ସେ ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲେ, “ଆମେ ତୁମକୁ ଅଭିଯୋଗ ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଉଛୁ ଏବଂ କୋର୍ଟରେ ଆବେଦନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରନାହିଁ। ନ୍ୟାୟିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଚାଲିବ, ତୁମର ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରିବ ଏବଂ ତୁମର କ୍ୟାରିଅରକୁ ନଷ୍ଟ କରିପାରେ।”

ସେ ଏକ କାଗଜ ଦେଲେ - ଏକ ଚୁକ୍ତିଭିତ୍ତିକ ପଦବୀର ପ୍ରସ୍ତାବ।

“ଏହା ସ୍ଥାୟୀ ନୁହେଁ, କିନ୍ତୁ ଏହା ଏକ ଆରମ୍ଭ। ଭଲ ଭାବରେ ଚିନ୍ତା କର।”

ନ୍ୟାୟ ପାଇଁ ଲଢ଼ିବା କିମ୍ବା ମିଳିଥିବା ପ୍ରସ୍ତାବ ଗ୍ରହଣ କରିବା - ଏକ ଅସମ୍ଭବ ବିକଳ୍ପର ସମୁଖୀନ ହେବା ପରେ ଅନନ୍ୟା ଅନିଚ୍ଛାସତ୍ତ୍ୱେ ଚୁକ୍ତିଭିତ୍ତିକ ପଦବୀ ଗ୍ରହଣ କଲେ। ସେ ତାଙ୍କ ସ୍ୱପ୍ନର ଦ୍ୱାରରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ ସତ, କିନ୍ତୁ ଭିତରକୁ ପ୍ରବେଶ କରିବା ପାଇଁ ଏବେ ବି ଅପେକ୍ଷାରତ।

ଦଶ ବର୍ଷ ଧରି, ଅନନ୍ୟା ଜଣେ ଚୁକ୍ତିଭିତ୍ତିକ କର୍ମଚାରୀ ଭାବରେ ଖୁବ ବିଶ୍ୱସ୍ତ ଭାବରେ ସେବା କରିଥିଲେ - ବିଳମ୍ବିତ ରାତି, ଅଡିଟ୍, ଛୁଟିରେ ମଧ୍ୟ କାମ କରିଥିଲେ, କେବେବି ଦାୟିତ୍ୱ ଏଡ଼ାଇ ନଥିଲେ। ତା'ପରେ, ଗତ ମାର୍ଚ୍ଚରେ, ତାଙ୍କୁ ଶେଷରେ ନିୟମିତ କରାଯାଇଥିଲା। ଶେଷରେ, ସ୍ଥାୟୀ ଚାକିରୀର ସ୍ୱାଦ।

କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ ବାପା ଗୁରୁତର ଅସୁସ୍ଥ ଥିଲେ। କର୍କଟ ରୋଗ ନିର୍ଣ୍ଣୟ ହେବା ପରେ, ତାଙ୍କୁ ମୁମ୍ବାଇରେ ଜରୁରୀ ଚିକିତ୍ସା ଆବଶ୍ୟକ ଥିଲା। ଅନନ୍ୟା ତାଙ୍କ ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ମାସ ଛୁଟି ମାଗିଥିଲେ।

"ମହାଶୟ, ମୋ ବାପାଙ୍କ ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ମୋତେ ଗୋଟିଏ ମାସ ଛୁଟି ଆବଶ୍ୟକ," ସେ ନିବେଦନ କରିଥିଲେ।

ମାନବ ସମ୍ବଳ ଅଧିକାରୀ ତାଙ୍କ ରେକର୍ଡ ଯାଞ୍ଚ କଲେ।

“ତୁମର କେବଳ 15 ଦିନର ଛୁଟି ଏବେ ଜମା ଅଛି,” ସେ ନରମ ସ୍ୱରରେ କହିଲେ। “ବାକି 15 ଦିନ ଜୁଲାଇରେ ଜମା ହୋଇଯିବ। ନିୟମ ନିୟମ। ତୁମେ ଏବେ 15 ଦିନରୁ ଅଧିକ ଛୁଟି ନେଇପାରିବ ନାହିଁ।”

“କିନ୍ତୁ ମୋ ବାପାଙ୍କ ଜୀବନ ଏହି ଛୁଟି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ!” ସେ ଥରହର ସ୍ୱରରେ କହିଲେ।

“ମନଯୋଗ ସହିତ ଶୁଣ,” ସେ ଚେତାବନୀ ଦେଲେ। “ତୁମେ ପ୍ରୋବେସନରେ ଅଛ। ଅନଧିକୃତ ଅନୁପସ୍ଥିତ ରହିଲେ ଦରମା ବନ୍ଦ, ଚାକିରିରୁ ନିଲମ୍ବନ, ଚରିତ୍ର ପଞ୍ଜିକାରେ ପ୍ରତିକୂଳ ମନ୍ତବ୍ୟ କିମ୍ବା ଚାକିରିରୁ ବହିଷ୍କାର ମଧ୍ୟ ହେବାର ସମ୍ଭାବନ ଅଛି।”

ସତେ ଯେମିତି ଅନନ୍ୟାଙ୍କ ହୃଦୟ ଲୁହରେ ଭିଜିଗଲା। ଦରମା ବିନା, ସେ ଘରକୁ ଔଷଧ ପାଇଁ କିପରି ଟଙ୍କା ପଠାଇବେ? ଏପରି ପରିସ୍ଥିତିରେ ସେ କିପରି ଘରକୁ ଯାଇପାରିବେ?

ସହ କର୍ମଚାରୀଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କଥାବାର୍ତ୍ତା ଚାଲିଲା।

“ସେ ପୁଣି ଛୁଟି ମାଗୁଛନ୍ତି।”
“ଅତ୍ୟଧିକ ଭାବପ୍ରବଣ।”
“ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ହୋଇଯାଉଛନ୍ତି, ନୁହେଁ କି?”

ସେ ଯେଉଁ ସହକର୍ମୀମାନଙ୍କୁ ଥରେ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଥିଲେ ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଏଡ଼ାଇ ଗଲେ। ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟଗୁଡ଼ିକରେ, ନୀରବତା ଚିଠି ଅପେକ୍ଷା ଦ୍ରୁତ ଗତିରେ ଯାତ୍ରା କରେ।

ସେହି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ, ସେ ଝଲସୁଥିବା ଷ୍ଟ୍ରିଟଲାଇଟ ତଳେ ଘରକୁ ଫେରୁଥିଲେ, ସେ ରାଗି ନଥିଲେ - କିନ୍ତୁ କେବଳ କ୍ଳାନ୍ତ ଅନୁଭବ କରୁଥିଲେ। ସେ ନିଜ କର୍ମକ୍ଷେତ୍ରରେ କେବେ ବିଳମ୍ବ କରିନଥିଲେ, କେବେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟରୁ ପଛକୁ ଯାଇ ନଥିଲେ - କିନ୍ତୁ ଏବେ, ଗୋଟିଏ କର୍ମଚାରୀର ଅନୁରୋଧକୁ କିପରି ଭାବରେ ଏଡ଼ାଇ ଦିଅ ଗଲା?

ସେହି ରାତିରେ, ତାଙ୍କ ପିତାଙ୍କର ଏକ ମଳିନ ଫଟୋଗ୍ରାଫ ଧରି ଅନନ୍ୟା ଆଖି ଛଳଛଳ ହୋଇ କହିଲେ, "ମୁଁ ତୁମକୁ ଶୀଘ୍ର ଭଲ କରାଇ ଆଣିବି, ବାବା।"

ତା ପରଦିନ ସକାଳେ, ସେ ଅଫିସ୍ ଭିତରକୁ ଗଲେ, ଆଖି ଭାରି ଭାରି ଲାଗୁଥିଲା। ସେ ବାୟୋମେଟ୍ରିକ୍ ମେସିନ୍ ଆଡ଼କୁ ଗଲେ - ଶୃଙ୍ଖଳାର ସେହି ନୀରବ ସାକ୍ଷୀ।

ଯେତେବେଳେ ସେ ସ୍କାନରରେ ତାଙ୍କ ଆଙ୍ଗୁଠି ରଖିଲେ, ବାୟୋମୟଟ୍ରିକ୍ ମେସିନ୍ ଉପରେ ଥିବା କାଚରେ ତାଙ୍କ କ୍ଳାନ୍ତ ମୁହଁ ପ୍ରତିଫଳିତ ହେଉଥିଲା। କ୍ଷଣିକ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ମେସିନ୍ ଟି ତାର ଚିର ପରିଚିତ ନିର୍ଜୀବ ବିପ୍ ନିର୍ଗତ କଲା - ଯାହାକି ତାଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିକୁ ସୂଚିତ କଲା।

“ଏକ ମେସିନ୍ ଯାହା କେବେ କ୍ଳାନ୍ତ କଣ ଜାଣେ ନାହିଁ।“
“ହସ୍ପିଟାଲ୍ ୱାର୍ଡ ବାହାରେ ଅପେକ୍ଷା କରିବାର ଅର୍ଥ କ'ଣ ତାହା ଜାଣେ ନାହିଁ।“
“କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ଏବଂ ମୃତ୍ୟୁମୁଖରେ ପଡ଼ିଥିବା ପିତାମାତାଙ୍କ ମଧ୍ୟରୁ କାହାକୁ ବାଛିବାକୁ ହେଲେ କିପରି ଅନୁଭବ ହୁଏ ତାହା କେବେ ଜାଣେ ନାହିଁ।“

ତାଙ୍କର ଉପସ୍ଥିତି ଚିହ୍ନିତ ଥିଲା। ତାଙ୍କର ଅନୁପସ୍ଥିତି, ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଲା ନାହିଁ।

ଜୁଲାଇ 2 ତାରିଖରେ, ଅନନ୍ୟା ଶେଷରେ ତାଙ୍କ ଛୁଟି ପାଇଁ ଅନୁମୋଦନ ପାଇଲେ। ତାଙ୍କ ଛାତିରେ ଆଶାର ଉନ୍ମାଦନା ଭରି ଯାଇଥିଲା।

ସେ ତାଙ୍କ ଅସୁସ୍ଥ ପିତାଙ୍କ ଚିକିତ୍ସା ପାଇଁ ଘରକୁ ବସ୍ରେ ବାହାରିଲେ।

ଯାତ୍ରାର ମଝିରେ, ତାଙ୍କ ଫୋନ୍ ବାଜିଲା। ଅଫିସରୁ ଜଣେ ସହକର୍ମୀଙ୍କର ଥିଲା।

"ଅନନ୍ୟା, ତୁମର ଛୁଟି ଫର୍ମ ଅସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ। ତୁମେ ସେକ୍ସନ୍ Bରେ ଆବେଦନର ସଠିକ୍ ତାରିଖ ଉଲ୍ଲେଖ କରିନାହଁ। ଦୟାକରି ପୁନଃ ଦାଖଲ କର।"

କ୍ଷୁଦ୍ର ଅମଲାତାନ୍ତ୍ରିକ ବାଧା ତାଙ୍କୁ ପୁଣି ଚାପଗ୍ରସ୍ତ କରାଇଲା। ଗୋଟିଏ ବୁନ୍ଦା ଲୁହ ଆଖିରୁ ବାହାରିଗଲା। ସେ ଫୋନ୍କୁ ବନ୍ଦ କରିବାକୁ ଥର ଥର ହାତରେ ଅଗ୍ରସର ହେଲେ।

ହେଲେ ହଠାତ୍ ପୁଣିଥରେ ଫୋନେ ଟି ବାଜି ଉଠିଥିଲା କିନ୍ତୁ ଏଥର ତାଙ୍କ ମାଆଙ୍କ ଫୋନ ଥିଲା। ଦୁଃଖରେ ଥରି ଥରି ରୁଦ୍ଧ ଗଳାରେ ତାଙ୍କ ମା କହିଲେ:

"ଅନନ୍ୟା..ସବୁ ସରିଗଲା ରେ। ବାବା ଚାଲିଗଲେ।"

ତାଙ୍କ ଦୁନିଆ ଯେପରି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇଗଲା। ତାଙ୍କ ପ୍ରିୟ ବାବା - ଯିଏ ଜୀବନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କ ଛୋଟ ଛୋଟ ହାତକୁ ଧରିଥିଲେ - ସେ ଚାଲିଗଲେ। ସେ ଶେଷ ଥର ପାଇଁ ତାଙ୍କ କ୍ଷୀଣ ସ୍ୱରରେ ତାଙ୍କ ନାମ ଶୁଣିବାକୁ ମଧ୍ୟ ସୁଯୋଗ ପାଇନଥିଲେ।

ବାସ୍ତବ ଦୁନିଆରେ, ଜଣେ ବାପା ଏବଂ ଝିଅ ମଧ୍ୟରେ ବନ୍ଧନ ଖୁବ ନିଆରା - ନୀରବ ବିଶ୍ୱାସ, ସହଭାଗୀ ସ୍ୱପ୍ନ ଏବଂ ଅକଥିତ ପ୍ରେମ ଉପରେ ନିର୍ମିତ। ଅନନ୍ୟାଙ୍କ ପାଇଁ, ସେହି ବନ୍ଧନ ତାଙ୍କର ଲଙ୍ଗର ସଦୃଶ ଥିଲା। ଯାହାକି ଏବେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଛିଡ଼ି ଯାଇଥିଲା।

ବସ ଟି କିନ୍ତୁ ଅନନ୍ୟାର ଲୁହ ପ୍ରତି ଉଦାସୀନ ନ ହୋଇ ଆଗକୁ ଗଡ଼ି ଚାଲିଥିଲା। ଝରକା ବାହାରେ, ଦୁନିଆ ଏପରି ଗତି କରୁଥିଲା ଯେପରି କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇନାହିଁ - କ୍ଷେତ ଗୁଡ଼ିକ ଅସ୍ପଷ୍ଟ, ଗଛଗୁଡ଼ିକ ଦୋହଲୁଥିଲା, ଏବଂ ରାସ୍ତା ଅସୀମ ଭାବରେ ଆଗକୁ ଲମ୍ବିଥିଲା। କିନ୍ତୁ, କଠୋର ନିୟମ, ଅନନ୍ତ ଅପେକ୍ଷା, ଅଗଣିତ ବଳିଦାନ - ସବୁକିଛି ସତେ ଯେମିତି ବସ ଚକ ତଳ ଧୂଳିରେ ଧୋଇ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା।

ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ, ଅନନ୍ୟାଙ୍କୁ ଅନୁଭବ ହେଲା ଯେ ପ୍ରକୃତ ନୀରବତାର ଅର୍ଥ କ'ଣ - ଶବ୍ଦର ଅନୁପସ୍ଥିତି ନୁହେଁ, ବରଂ ଏକ ହୃଦସ୍ପନ୍ଦନର ଅନୁପସ୍ଥିତି ଯାହା ଥରେ ତାଙ୍କୁ ବଞ୍ଚିବା ପାଇଁ ସାହସ ଦେଇଥିଲା।

ଅନନ୍ୟାଙ୍କ କାହାଣୀ ଅନନ୍ୟ ନୁହେଁ - ଏହା ଅଗଣିତ ମହିଳାଙ୍କ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ କର୍ତ୍ତବ୍ୟକୁ କ୍ଷମା ନ କରିବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ସହିତ ସନ୍ତୁଳିତ କରିବାର ସଂଘର୍ଷକୁ ପ୍ରତିଫଳିତ କରେ। ତାଙ୍କ ବାପାଙ୍କର ଶିକ୍ଷା ପ୍ରତି ଆସ୍ଥା, ସେଇ ସମାଜରେ ଗୋଟିଏ ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ଆଲୋକ ଥିଲା — ଯେଉଁଠାରେ ଝିଅମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଦ୍ୱାରଗୁଡ଼ିକ ପ୍ରାୟତଃ ବନ୍ଦ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା।

ମାନବ ହୃଦୟକୁ ଭୁଲିଯାଉଥିବା ନିୟମଗୁଡ଼ିକୁ ପ୍ରଶ୍ନ କରିବା ପାଇଁ, ଦୁର୍ବଳତାକୁ ଦଣ୍ଡ ଦେଉଥିବା ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ସଂସ୍କାର କରିବା ପାଇଁ ଏହି କାହାଣୀ ସହାନୁଭୂତିର ଏକ ଆହ୍ୱାନ।

ଅନନ୍ୟାଙ୍କ ଯାତ୍ରା ଆମକୁ କରୁଣା, ନ୍ୟାୟ ଏବଂ ପରିବର୍ତ୍ତନ ପାଇଁ ଠିଆ ହେବାକୁ ପ୍ରେରଣା ଦେଉ - ସେହି ସମୟରେ ମଧ୍ୟ ଯେତେବେଳେ କି ପଥ ଅସମ୍ଭବ ମନେହୁଏ !!!!